Het pad … (1)
Niemand weet welke tegenslagen mensen in hun leven zullen ondervinden en welke louteringen ze zullen ondergaan. Voor sommige mensen is dat op hun werk, voor sommige in hun vooruitzichten, voor anderen in het gezin waarin ze opgroeien, voor weer anderen in hun huwelijk. Maar onze groep vandaag is anders: wij hebben moeilijkheden bij het woord van God. Dat wil zeggen: als mensen die God dienen, ondervinden we tegenslag op het pad van ons geloof in God.
Dit is het pad dat alle gelovigen belopen, het pad dat onder de voeten van ons allemaal ligt. Hiermee begint officieel onze weg van het geloof in God, opent officieel het doek voor ons leven en gaan we de juiste levensweg bewandelen – of anders gezegd: de juiste weg waarop God met de mensen leeft en die normale mensen bewandelen. Als iemand die God dient voor Zijn aangezicht, dat wil zeggen, iemand die in priestergewaad in de Tempel staat, Gods waardigheid heeft en Zijn gezag en majesteit, spreek ik me tegenover alle mensen uit. Om het wat duidelijker te zeggen: Gods glorierijke aangezicht is mijn glorie, Gods plannen zijn mijn uitgangspunt. Het is niet mijn streven om in de wereld die komt het honderdvoudige te ontvangen, maar enkel om in deze wereld Zijn wil te doen, zodat Hij, door mijn schamele inspanningen die alles zijn wat mijn vlees te bieden heeft, op aarde een fractie van Zijn glorie kan genieten. Dit is mijn enige wens. Naar mijn mening is dit mijn enige spirituele voeding – ik vind dat dit de nagelaten woorden moeten zijn van iemand die in het vlees leeft en vol van emoties is. En dat is het pad dat vandaag onder mijn voeten ligt. Ik denk dat deze mening mijn laatste nagelaten woorden zijn in het vlees en ik hoop dat men geen andere opvattingen of denkbeelden over me heeft. Hoewel ik alles heb gedaan wat in mijn vermogen lag, heb ik toch de wil van God in de hemel niet kunnen behagen. Dat maakt me verschrikkelijk verdrietig – waarom is dit toch de aard van het vlees? Daarom heb ik nu, door mijn eerdere daden en door de overwinning die God in mij bewerkstelligd heeft, een diepgaander begrip van de menselijke aard gekregen. Sindsdien heb ik een minimale eis aan mezelf kunnen stellen: enkel Gods wil doen, naar mijn beste vermogen en met een zuiver geweten. Het maakt me niet uit welke eisen anderen die Hem dienen aan zichzelf stellen, want zelf ben ik hoe dan ook vastbesloten Zijn wil te doen. Dat is mijn bekentenis – de bekentenis van een door God geschapen persoon die Hem dient voor Zijn aangezicht en door Hem gered, bemind en gekastijd is, de bekentenis van een door Hem verzorgd, beschermd en geliefd mens die door Hem op een belangrijke positie is gezet. Voortaan volg ik dit pad, totdat ik de zware taak die God aan me heeft toevertrouwd heb uitgevoerd. Maar volgens mij is het einde van dat pad in zicht, want Gods werk is volbracht. De mensen kunnen niet meer doen dan er nu gedaan is.
Sinds het Chinese vasteland is opgenomen in deze stroom van herstel, zijn er steeds meer plaatselijke kerken ontstaan die het werk van de Heilige Geest centraal stellen. God heeft onafgebroken gewerkt in deze plaatselijke kerken, want de gemeenschappen die op dat moment ontstonden, zijn God in de kern van de gevallen keizerlijke familie. Onnodig te zeggen dat God ontzettend blij is dat Hij in zo'n familie plaatselijke kerken heeft kunnen oprichten – Zijn vreugde daarover is niet in woorden te vatten. Nadat God op het Chinese vasteland plaatselijke kerken had opgericht, berichtte Hij de broeders en zusters van plaatselijke kerken over de hele wereld over Zijn succes. Hij was heel opgetogen: dit was de eerste stap van het werk dat Hij wilde doen op het Chinese vasteland. Je zou kunnen zeggen dat dit de eerste akte was, de eerste stap die Hij kon doen van Zijn werk aan een duivelsstad die door niets of niemand te veroveren is. Dat is toch Gods grootmacht? Het is duidelijk dat voor het herstel van dit werk al vele broeders en zusters hun leven hebben gegeven, gevallen onder het slagersmes van de duivels. Het maakt me bedroefd om dit nu ter sprake te brengen. Maar al met al is die bittere tijd nu voorbij en kan ik vandaag werken voor God. Dat ik zo ver ben gekomen, is geheel te danken aan Zijn grootmacht. Ik heb diepe bewondering voor de mensen die God heeft uitgekozen voor het martelaarschap – zij konden Gods wil doen en zich voor Hem opofferen. Eerlijk gezegd zou ik zonder Gods genade en barmhartigheid allang zijn neergevallen in het slijk. God zij dank! Ik wil dat God alle eer toekomt, zodat Hij gerust kan zijn. Mensen vragen me weleens: “Iemand met uw positie zou niet moeten sterven. Waarom bent u dan blij als God het over de dood heeft?” Ik geef geen direct antwoord op die vraag, maar glimlach even en zeg: “Dit is het pad dat ik moet volgen en dat ik beslist moet blijven bewandelen.” De mensen begrijpen niets van mijn antwoord en werpen me alleen een verwonderde blik toe. Ze zijn een beetje onthutst. Maar met het pad dat ik heb gekozen en mijn oprechte voornemen voor Gods aangezicht, vind ik dat ik alles moet doen om door te gaan, hoe moeilijk het ook wordt. Naar mijn mening is dit een belofte die iemand die God dient gestand moet doen en niet mag breken. Dit is ook voorschrift, een regel die al is bepaald in de Tijd van de Wet en die iemand die in God gelooft hoort te begrijpen. Hoewel mijn kennis van God maar heel beperkt is en mijn praktische ervaring bovendien verwaarloosbaar is, het vermelden niet waard, en ik dus helemaal niet zulke verheven inzichten te berde kan brengen, is het mijn ervaring dat we Gods woorden moeten respecteren en er niet tegenin mogen gaan. Om eerlijk te zijn: ondanks mijn beperkte praktische ervaring hebben mensen vanwege Gods getuigenis een blind vertrouwen in me. Maar wat kan ik eraan doen? Daar heb ik gewoon pech mee. Toch hoop ik dat mensen hun ideeën over het liefhebben van God corrigeren. Ikzelf stel niets voor, want ik volg ook de weg van het geloof in God en het pad dat ik bewandel is dus gewoon het pad van het geloof in God. Ook een goed mens hoort geen onderwerp van verering te zijn, maar alleen een voorbeeld om na te volgen. Het maakt me niet uit wat anderen doen, maar ik verklaar tegenover de mensen dat ook ik de glorie doe toekomen aan God, en niet de glorie van de Geest doe toekomen aan het vlees. Ik hoop dat iedereen mijn gevoelens hierover begrijpt. Dit is geen poging verantwoordelijkheid af te schuiven, dit is gewoon hoe het in elkaar zit. Dat moet helemaal duidelijk zijn, dan hoeven we het er in de toekomst niet meer over te hebben.
Vandaag ben ik door Gods aangezicht verlicht. Wat God op aarde doet, is allemaal reddingswerk, niet vermengd met andere zaken. Misschien dat er mensen zijn die er anders over denken, maar ik blijf van mening dat de Heilige Geest alleen een stap heeft gezet in het reddingswerk en geen ander werk heeft gedaan. Dat moet duidelijk zijn. Het werk dat de Heilige Geest heeft gedaan op het Chinese vasteland, wordt nu pas duidelijk. Waarom zou God alle paden naar buiten openstellen en Zijn werk doen op een plek die vergeven is van de duivels? Daaraan is te zien dat God vooral werkt aan redding. Preciezer gezegd: dat Hij vooral werkt aan overwinnen. Vanaf het begin werd Jezus aangeroepen. (Misschien zijn er mensen die dit nog niet ervaren hebben, maar ik kan je vertellen dat dit een stap was in het werk van de Heilige Geest.) Dit was om los te kunnen komen van Jezus uit het Tijdperk van Genade. Van tevoren werd een deel van de mensen gekozen, daarna werd een verdere selectie gemaakt. Meteen daarna werd op het Chinese vasteland Witness Lee aangeroepen. Dit was het tweede deel van het herstelwerk van de Heilige Geest op het Chinese vasteland en het eerste deel van Zijn werk van het uitkiezen van mensen: eerst werden de mensen bijeen gebracht, in afwachting van de herder die hen kon hoeden, en de naam ‘Witness Lee’ werd gebruikt om dat werk te voltooien. God was persoonlijk aan het werk toen Hij getuigde over ‘de Machtige’. Daarvóór was het werk in een voorbereidende fase, toen werd er dus nog geen onderscheid gemaakt tussen juist en verkeerd, dat was niet de belangrijkste kwestie in Zijn plan. Nadat Hij had getuigd over 'de Machtige', deed Hij officieel Zijn werk persoonlijk en vanaf dat moment waren Zijn daden officieel die van een vleesgeworden God. Met gebruik van de naam ‘de Machtige Heer’ werden allen die weerspannig en opstandig waren bedwongen, en iedereen begon wat op mensen te lijken, zoals iemand van een jaar of drieëntwintig, vierentwintig op een echte volwassenen begint te lijken. Dat wil zeggen, iedereen begon net te leven als gewone mensen, en door de beproeving van de dienstdoeners maakten ze als vanzelfsprekend de overgang naar de fase van het goddelijke werk. Je zou kunnen zeggen dat deze stap in het werk de kern was van alle taken die God op zich had genomen, de belangrijkste stap. De mensen kennen zichzelf en haten zichzelf, ze hebben het punt bereikt waarop ze zichzelf vervloeken en bereid zijn te sterven, en bovendien hebben ze een vaag idee gekregen van Gods beminnelijkheid. Vanuit die basis leren ze de ware zin van het leven. Zo wordt Zijn wil vervuld. Gods werk op het Chinese vasteland loopt nu ten einde. Hij heeft een aantal jaren voorbereidingen getroffen in dit land vol vuil, maar de mensen zijn nog nooit zover gekomen als nu. Dat betekent dat God nu pas officieel kan beginnen aan Zijn eigen werk. We hoeven hierover niet in detail te treden, niemand hoeft uit te leggen dat dit allemaal rechtstreeks goddelijk werk is, uitgevoerd gebruikmakend van mensen. Dat kan niemand ontkennen. Het is geheel te danken aan Gods grootmacht op aarde dat Hij met de mensen in dit land van ontucht zo ver heeft kunnen komen. Het resultaat van dit werk kan waar dan ook iedereen overtuigen. Niemand zou het zomaar durven te veroordelen of ontkennen.
uit ‘De Kerk van Almachtige God’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten